En week 3 is ook weer een feit!

Hallo allemaal,

Inmiddels heb ik er al ruim drie weken opzitten. En ik kan jullie zeggen dat ik nu wel gewend ben aan de cultuur hier en de omgang met mensen. Ook dat je de hele tijd nageroepen en gestaard wordt went.

Afgelopen hebben we een gesprekje gehad met de farmmanger (Achileo) en de herder (David). David spreek geen tot weinig Engels en wij zijn daar ook niet de beste in. Dus Chris zat er ook bij om alles te vertalen mochten wij het niet kunnen volgen of verstaan. Maar gaandeweg ging het steeds beter. In dit gesprek waren Achileo en David 'bang' om eerlijk te antwoorden, omdat ze dachten dat wij alles zouden afkeuren. Dit is natuurlijk helemaal niet zo, we willen ze alleen maar helpen en ideeën geven over hoe het beter kan en hoe wij het in Nederland doen. Dit werd ze ook duidelijk tijdens het gesprek en ze werden wat makkelijker met het praten. We zijn er achter gekomen dat hier veel dingen op gevoel gebeuren en op wat ooit iemand is een keertje gezegd heeft... Ook worden er medicijnen gebruikt die al een aantal jaren verboden zijn in Nederland. Voor de rest zijn we ook bezig geweest met de beschrijving van de organisatie, dit heeft ons wel een duidelijker beeld gegeven van de organisatie en het reilen en zeilen.
We hebben ook contact gelegd met iemand die ons misschien mee kan nemen naar een 'echt' melkveebedrijf hier in Oeganda, ook willen we met hem meteen de regionale melkfabriek bezoeken.

Afgelopen weekend was het Pasen. Met Pasen gaan de meeste mensen naar familie. Maar alle winkels zijn gewoon open, want al ben jij niet open, dan is de buurman wel open. Wij zijn afgelopen weekend naar Kampala geweest. Wat een mooie stad, zelfs ook een beetje westers, maar wat is het er chaotisch. We hadden met Chris in Masaka, op de 'Welcome' afgesproken. Hij Wase en dag eerder al richting Masaka vertrokken om nog wat dingen te regelen en zou dan vrijdags met ons mee naar Kampala gaan. We liepen rond negen uur bij ons huisje aan, het was al erg donker en het kon ieder moment gaan regenen. In Bukomansimbi zat de auto redelijk snel vol, met negen personen. We waren nog niet weg of het begin al met regenen. Zijn we halverwege met de taxi, hebben we een lekke band... Niemand helpt de chauffeur mee, iedereen blijft in de auto zitten terwijl hij de volgeladen auto op de krik zet en de band ging verwisselen. Toen dat allemaal gebeurd was wilde hij weer aanrijden, alleen hij had de auto een behoorlijke natte berm gezet en we kwamen dus niet meer weg. Ook iedereen blijft dan gewoon zitten en dus ging de chauffeur wat mensen halen uit het dichtbijzijnde huisje en die hebben ons er toen uitgeduwd. Hierna reden we eerst naar Nynedo, het taxipark van Masaka en daarna bracht hij ons iets verder door naar de 'Welcome'. Het regende nog steeds, dus we hadden maar een schuilplekje opgezocht om zo op Chris te wachten. Toen Chris er was konden we vertrekken richting Kampala, een rit van ongeveer 2,5 uur. In het begin denk je van die stoelen zitten fijn, maar naar een uur denk je alweer dat je er graag uit wil. Naarmate we dichter bij Kampala kwamen werd het steeds drukker en ook steeds chaotischer. We werden op het drukke taxipark van Kampala uitgezet en gingen daar verder met een volgend busje die ons naar Red Chili bracht, ons hostel in Kampala.

Onderweg naar Kampala bedachten we ons eigen dat we misschien wel hadden moet reserveren omdat het Pasen was. In het hotel aangekomen hadden we dat ook beter wel kunne doen. Er was plek in een dorm voor alle nachten, maar op voor zaterdagnacht hadden ze helemaal geen enkele plek meer vrij. Dus wij maar snel een ander hotel gebeld en we zouden dan voor die nacht daar slapen en daarna weer terug gaan naar Red Chili. Een dorm is trouwens een kamer die je deelt met vreemden. Bij Red Chili staan er drie stapelbedden, dus zes slaapplekken. Je weet dus niet met wie je een kamer deelt. We hebben de dagen in Kampala opgevuld met winkelen, er zijn al een heleboel souveniertjes gekocht voor thuis. Ook hebben ze een heerlijk zwembad bij Red Chili, dus we hebben ook lekker aan het zwembad gelegen. We zijn de eerste avond met Chris naar het casino geweest, dat is daar toch stukke leuker dan in Nederland. Je inzet is rond de 1,5 euro en als je aan het spelen bent krijg je gratis drank, maar ook sigaretten enzo. Daarna zijn we van het overgebleven geld gaan eten. Ook dit was leuk om mee te maken. Het zijn 6 keukens die samen een restaurant hebben. Dus als je daar gaat zitten, krijg je zes menukaarten in je hand geduwd en kunne voorgerecht bij de een, en dan je hoofdgerecht weer bij de ander bestellen. Ook kan iedereen aan tafel eten wat die lekker vindt. Erg leuk om een keertje te doen. Voor de rest hebben we vooral genoten van de dagen daar en is ons Engels ook weer verbeterd, door de gesprekken die we hebben gevoerd met mensen in het hotel.

Op dinsdagmorgen zijn we weer gegaan in Kampala. Nadat we onze tas weer hadden ingepakt en er natuurlijk achter kwamen dat echt niet alles meer terug in die tas paste zijn we weer richting het taxipark van Kampala vertrokken om zo richting Masaka te kunnen. Dit ging natuurlijk op dezelfde manier als de heenweg. Veel wachten, erg chaotisch. Mijn geduld wordt hier goed op de proef gesteld en ik begin ook steeds daar meer aan te wennen. Wat me wel wat meer is bijgebleven van Kampala zijn de vele bedelende kinderen en mensen. Wanneer je een busje zit en staat te wachten voor het stoplicht kloppen we op de raampjes en willen ze geld van je hebben. Ook zitten er kinderen van een jaar of twee alleen langs de weg met hun handjes omhoog om geld te krijgen... Dit is zo schrijnend, maar als je ze geld geeft is het voor een dag weer goed en morgen zitten ze er weer... Dit vond ik de eerste twee dagen wel moeilijk, maar op een gegeven moment sluit je je ervoor af.

Dinsdagmiddag waren we terug in Bukomansimbi, toch fijn om weer terug te zijn en weer in je 'eigen bedje' te kunne slapen. 'S avonds waren we uitgenodigd bij Chris. Chris had dat weekend zijn ouders, zusjes en vrienden van zijn ouders van het vliegveld afgehaald. Grace was nog met vakantie en dus mochten we bij hun mee-eten. Spaghetti, erg lekker en het was ook erg gezellig. Vandaag zijn we weer begonnen aan het verslag en dat zal de komende dagen wel weer zo zijn. Het is momenteel erg rustig op het project omdat de kinderen allemaal vakantie hebben, dus dat is wel weer even wennen, maar nu hebben we genoeg tijd om wat te doen aan ons verslag. Als het zondag goed weer is willen we naar Masaka gaan.

Hopelijk zijn jullie zo weer op de hoogte van mijn verhalen.
Tot de volgende keer!
XxX Karen