Ongeluk

Hallo allemaal!

Afgelopen werkweek hadden we erg weinig stroom, dus hebben we maar minimaal kunnen werken aan ons project, iedere keer totdat de accu leeg was van mijn laptop. Hierdoor ben je wel iedere dag optijd klaar, maar het werkt natuurlijk voor geen meter. Maar het verslag begint al wat vorm te krijgen. De inleiding is al af, cultuurverschillen, de beschrijving van het bedrijf, en het hoofdstuk over hoe alles nu op de Farm is, is ook al bijna af. De bedoeling was eigenlijk om dat komende week af te gaan ronden. Maar zoals de meeste waarschijnlijk al wel weten gaat dat komende week niet meer lukken. Ook dit verhaal heb ik in stukjes getypt, omdat een keer teveel was. De rest van de week was een beetje zoals de andere weken.

Het was afgelopen zaterdag erg mooi weer en hadook voor zondag heerlijke temperaturen staan. Dus Maud en ik hadden besloten om naar Masaka te gaan en daar een nachtje te slapen bij Backpackers. Al onze spullen gepakt die zaterdagmorgen en op naar Masaka, natuurlijk eerst met zijn allen in een overvolle taxi. Deze keer hadden we een nieuw record, tien volwassen mensen, inclusief chauffeur en twee kleine kinderen. Deze kinderen worden ook gewoon bij iemand op schoot gezet als het bij moeder niet meer op de schoot past, dus ik heb de hele rit met een slapend kindje op mijn schoot gezeten, die kinderen geven hier ook helemaal geen kik.

Eenmaal in Masaka aangekomen hebben we een bodaboda gepakt richting het zwembad. Deze middag heerlijk aan het zwembad gelegen en om vier uur besloten we te gaan. Eerst even onze spullen afzetten bij Backpackers en dan terug om een hapje te eten. Zo gezegd zo gedaan, een bodaboda naar Backpackers gepakt en daar onze spullen neergezet, even kennis gemaakt met wat Nederlandse mensen die er ook zaten. En toen naar de weg gelopen om daar een bodaboda naar het centrum te pakken, om hier een hapje te eten. In het cafe nog even geskypt met ons mam en na het eten ons eerste ijsje, in Oeganda, gegeten bij de supermarkt. Rond kwart voor zeven pakte we een bodaboda terug, we reden er ongeveer een tien tot vijftien minuten op, omdat het rond zeven uur begint te schemeren hadden we er zelfs eentje met licht gepakt. Tijdens de rit ging eigenlijk alles zoals het normaal gaat. We kletsen wat en we maakten nog een grapje over de kleding die de chauffeur droeg. Op het moment dat we de straat wilden afdraaiden richting Backpackers zag onze chauffeur een tegemoetkomende bodaboda, zonder licht, over het hoofd. Beide chauffeurs weken uit richting dezelfde kant waardoor we frontaal op elkaar zijn gebotst. Van de botsing en de val weet ik ook niks meer van. Ik weet het weer vanaf het moment dat ik op de weg zat/lag. Ik had nog maar een slipper aan, die uiteindelijk ook nog kapot was en had veel last van mijn hoofd en schaafwonden op mijn onderrug, linker onderbeen en op mijn linker elleboog. Maud lag plat op haar rug met haar ogen dicht, en vanaf dat moment ging alles op de automatische piloot. Hoelang alles heeft geduurd weet ik ook niet, maar voor je gevoel duurt het dan altijd lang. Al snel stonden er een heleboel Oegandese mensen om me heen. Eentje vroeg of dat we bij Joseph, eigenaar van Backpackers, sliepen, ik weet dat ik op dat moment ja heb gezegd en dat hij hem zo snel mogelijk moest bellen. Volgens mij kwam Maud na ongeveer vijf minuten bij, ze wist niet wat er was gebeurd en achteraf is ze ook drie uur kwijt, het moment van het ongeval totdat ze weer wakker is gemaakt in het hotel. Die Oegandese man kwam al snel terug met het bericht dat hij Joseph had gebeld en dat hij zo snel mogelijk kwam. Hij was er gelukkig ook redelijk snel en had Sanne bij zich. Sanne was een meisje wat we 's middags nog in het hotel hadden ontmoet. Ze studeert verpleegkundige en was net een dag terug in Oeganda, met haar ouders en haar vriend om hun hier alles te laten zien. Ze had vorig jaar een half jaar hier stage gelopen voor een andere ontwikkelingsorganisatie. Joseph zei al snel dat we snel in de auto moesten gaan zitten omdat het veel te druk was langs de kant van de weg. Dus we hebben Maud in de auto gezet en zijn ook snel naar het hostel gereden. Waar onze chauffeur is gebleven, hoe hij er aan toe was en die andere man, ik heb werkelijk geen idee. Ik heb er ook niet bij nagedacht op dat moment. We hebben ook geen foto's van het ongeluk zelf. Misschien stom maar je denkt er echt niet bij na op dat moment.

In het hotel aangekomen zijn we allebei naar de kamer van Sanne gebracht, daar zijn we ook verzorgd, ze hebben onze wonden schoongemaakt en enkele testjes gedaan om te kijken of dat we voldoende bij kennis waren. Ik ben daarna naar buiten gegaan en heb contact gezocht met thuis, gelukkig heb ik zelf kunnen bellen en dat heeft denk ik ons pap en mam ook wel gerust kunnen stellen. Ook Stef in Amerika maar even ingelicht. Maud lag op dat moment te slapen, die hebben ze om negen uur wakker gemaakt en is er toen een half uurtje uit geweest, dit ook om even te bellen met haar ouders. Daarna zijn we allebei maar gaan slapen. We sliepen bij Sanne op de kamer, dit omdat ze ons nog nachts kon wekken en we dan een aantal vragen moesten beantwoorden. Die nacht heb ik erg slecht geslapen, alles deed zeer. De volgende morgen had ik erg veel last van mijn hoofd en mijn spieren, voornamelijk mijn nek en mijn linkerkuit, het lijkt net op een zweepslag. De schaafwonden waren dicht en gaven geen pijn meer. We hebben samen wat ontbeten en hebben toen besloten dat we graag terug wilden naar ons project, gewoon in je 'eigen' bed te kunnen slapen en daar gewoon onze rust te pakken. We hebben besloten om gewoon een privé taxi te pakken. Chris is gelukkig met ons mee terug gereisd, ook zijn we onderweg nog even gestopt om wat boodschappen in te slaan, zodat we de komende dagen niet meer van het project af moeten. De reis duurde lang en vroeg veel energie. De rest van de dag hebben we ook alleen maar gezeten voor ons huisje en helemaal niks gedaan zoals ze ons aan hebben geraden. Ook zijn we op tijd naar bed gegaan. Gisteren hebben we ook niks gedaan en dat zal de komende dagen nog wel even zo zijn.

Ik besef me goed dat die ook heel anders had kunne aflopen en dat we erg veel geluk hebben gehad dat we zo goed zijn opgevangen. De lichamelijke schade zal zich hopelijk door rust te houden herstellen. De materiële schade is maar materieel...

Ik ga het hier bij houden. Alles gaat naar omstandigheden goed.
Tot het volgende verslag en ik hoop dat ik dan weer wat leuke dingen te vertellen heb.

Liefs Karen